Dag 8 Vrijdag BBq

  

Vrije dag en BBQ

Cluj Napoca

In de avonden, als al het vrijwilligerswerk gedaan is, barst iedere dag nog een keer de gezelligheid los in onze knusse huiskamer. Zo keken we met de hele groep al eens Boer zoekt vrouw en vlogen de analyses door de lucht. Een andere avond kwamen de voetballiefhebbers aan bod en werd iedere beweging in de Champions League van deskundig commentaar voorzien. De blessuretijd van iedere avond, beter geschreven, nacht, bestond uit het spelletje codenames met chips en koekjes.

(Gisteravond werd dit moment kort onderbroken door een plaatselijke stroomstoring)

Als je iedere avond ook nog zoveel met energie strooit, dan is het heel verleidelijk om op de vrije vrijdag een keertje uit te slapen. Bij de poll die we hielden voor uitslapen of stadswandeling ging de optie uitslapen dan ook snel aan kop. Maar ja, toen kickte het besef in dat alles wat we doen met deze groep gezellig, is. Dus zelfs een stadswandeling in Cluj wordt dan aantrekkelijker dan uitslapen. De poll veranderde van koers en iedereen ging vanochtend mee naar de stad. Eenmaal daar straalde de zon ons zalig toe en riepen stoelen op het centrale plein van Cluj onze naam. Dat konden we niet negeren, dus we begonnen met een koffietje op het terras en heel fijn, verrukkelijke gebakjes. Daarna wandelde iedereen op haar/ zijn eigen manier door de stad en sommigen unlockte een snelle elektrische step. Lekker crossen in Cluj.

Vrije middag

De vrije middag brachten we door aan een zoutmeertje; daar word je een chipje van 😊. De meeste van ons hebben daar ook een hoge heuvel beklommen, met op de top schitterend uitzicht op de heuvels waar Cluj haar naam aan dankt (ingesloten tussen heuvels). De groepsleden die achterbleven op hun handdoekjes kregen bezoek van een doggu en kwamen er niet uit of dit er nou een was die je wel of niet mag aaien (aaahhh, hij – de hond was een zij – is zoooo lief!). Verstandig als we zijn, is er niet geaaid. Naast likken in de bus of in de huiskamer (mag deze reis niet), houden we ook het aaiverbod in ere.

BBQ

Rond 15 uur begon de voorbereiding voor de BBQ met tieners. Tussendoor propten de treinreizigers razendsnel alle kledingstukken die het dichtst in de buurt lagen van het betreffende bed, in de koffer. Ouders, u heeft nu een idee van wat u bij thuiskomst kan verwachten wat de koffer betreft (gelukkig wonen we bij elkaar in de buurt). 

De BBQ was op de locatie die Frank en Rita gebruiken om tieners even uit hun thuissituatie te halen, hen een onbezorgde tijd te geven en met hen het Christelijk geloof te verkennen. De jongste jongens lieten de worstjes vakkundig rondjes draaien op de BBQ. Anderen verzorgden drankjes, het nodige fruit en een heerlijke pastasalade met rucola, waarvan de Roemeense gasten overtuigd waren dat wij gras in het eten hadden gestopt.

Gisteren was er wat bijzonders gebeurd na het kinderprogramma, dat effect had op vandaag. Er was gisteren namelijk een aantal jongeren aanwezig en zij zetten bruisende muziek op (o.a. Praise van Elevation Worship). Iedereen begon daar enthousiast op te dansen en straalde van plezier. Wij gingen volledig op in het dansen en plezier maken. Dit had als gevolg dat deze jongeren zin hadden om vandaag naar de BBQ te komen en vrienden mee te nemen. Dit was een grote bemoediging voor Frank en Rita, omdat veel van deze jongeren al een tijd niet meer naar hun programma waren gekomen. Het was een zegen voor hen om ook deze tieners bij de BBQ te zien. Tijdens de BBQ ging de ene jongere van ons gezellig aan tafel zitten bij Roemeens jongeren en had een gezellig gesprek in gebroken Engels-Roemeens ondersteund door gebarentaal. Een ander ging de strijd aan op een voetbalveldje, waarbij de Roemeense jongeren onder de indruk waren van de skills van onze jongeren en voor onze jongeren het omgekeerde gold. Weer anderen speelden een ouderwets tafeltennispotje rond de tafel. Het duurde even voordat ze in het Roemeens konden zeggen dat je ‘af’ bent als je de bal misslaat, dus een Roemeense jongedame had lang ontelbaar veel ‘levens’.

Na al het plezier kwam een serieuzer deel. Tijdens dit deel hebben vier van onze jongeren voor alle gasten verteld over wat God en het geloof betekenen in hun leven. Wat knap dat zij zo uit hun comfortzone durfden stappen om hun leeftijdsgenoten die leven onder heel moeilijke omstandigheden, te bemoedigen. Indrukwekkend! Een getuigenis van een Roemeense jongeman volgde. Hij lachte breed, maar zijn verhaal ging over drugs, gokschulden en over zijn vrouw die door zijn schuld in de gevangenis belandde. Zijn zusje nam hem mee naar de kerkdiensten van Frank en Rita en dat werd het startpunt van een nieuw leven. Ook indrukwekkend.

Afscheid en uitzwaaien

Aan het eind van de avond moesten we toch echt definitief afscheid nemen 😪. Ook van Frank. Frank had mooie woorden voor ons als groep, voor onze inzet voor de grote donatie, voor het klussen, voor het kinderwerk en de gezelligheid van onze groep. Wij gingen als groep in de vorm van een hart om Frank heen staan en zongen hem het zegenlied toe dat we ook zongen tijdens onze uitzwaaidienst. Dat God hem in de woestenij die de vuilnisbelt is, tot zegen maakt.

In onze huiskamer deden we deze keer als één groep gezamenlijk onze ‘groepjestijd’. We bespraken wat ieder van ons het meest bijblijft van deze reis. Dat was moeilijk kiezen en mooi om van elkaar te horen. We hebben allemaal zoveel mooie en bijzondere herinneringen aan deze reis!

Rond middernacht reisden we met twee volle busjes – niemand wilde de treinreizigers niet uitzwaaien – naar het pittoreske treinstation van het plaatsje Dej. De flexibiliteit (die volgens Frank hard nodig is in Roemenië) van onze treinreizigers werd daar tot het uiterste getest, want er kwam geen trein! Wel een bus. Maar als iedereen alleen Roemeens spreekt, is het toch lastig uitvogelen of je die bus kan nemen en zo ja, wat verder de bedoeling is. Gelukkig vogelden onze groepsgenoten dit natuurlijk wel uit en na een rit van anderhalf uur werden ze afgezet bij een trein; kregen ze nu een bed in een slaapcoupé? Helaas 😪, nog meer flexibiliteit vereist. Er waren alleen stoelen beschikbaar. Poeh he, wat een strijders, die treinreizigers van ons. Als enige verzachting voor dit leed heeft de treinmaatschappij al wel beloofd het geld terug te betalen. Is dat genoeg om onze volgende reis te betalen?  (Want: wanneer gaan we weer?!!!)

Groetjes Amber, Annelies, Annemarie, Bram, Corné, Jeroen, Jorik, Justin, Lieke, Lotte, Mathias, Mirte, Quint, Rafaël, Sven, Thomas, Tijmen, Tobias en Wilma